Laptop nie jest komputerem mobilnym. Jest tylko przenośny. Jednak nawet tablet sam z siebie nie jest mobilny:  używany bez dostępu do Sieci, zawsze na ławce szkolnej, przechowywany w szafie pancernej  (jak to się dzieje w wielu szkołach) - będzie tylko ubogim krewnym stacjonarnego PC. Winne będą nasze, a nie jego ograniczenia.

Na mobilność, której bardzo potrzebujemy dziś w edukacji, składa się kilka czynników:

1. możliwość dysponowania sprzętem komputerowym wraz z potrzebnymi peryferiami (multimedia, czujniki i przyrządy pomiarowe) w każdym miejscu i w każdej sytuacji, natychmiast, bez specjalnych przygotowań, kosztów i logistyki (tak, aby planowanie procesu dydaktycznego nie było ograniczane np. wagą sprzętu, skomplikowanymi i czasochłonnymi czynnościami przygotowawczymi etc.).

2. niezależność od źródeł zasilania (i innych kabli, np. przewodowego dostępu do internetu) przynajmniej przez parę godzin bez ładowania etc.

3. przyjazne mobilności prawo wewnątrzszkolne i praktykę (możliwość i gotowość użycia sprzętu inaczej niż wyłącznie w klasie, w ławce, w pozycji siedzącej, podczas jednostki lekcyjnej) 

Stosunkowo dobrą mobilność można jednak uzyskać nawet przy użyciu komputerów klasy PC, jeżeli tylko konsekwentnie używamy aplikacji działających w przeglądarce WWW, które działają na platformach stacjonarnych i mobilnych oraz jeżeli przechowujemy edukacyjne dane w chmurze.

Najprostsza odpowiedź brzmi: z przyzwyczajenia. My sami zdobywaliśmy doświadczenie w świecie "siedzącego komputera" PC i laptop mają ponad 30 lat, zaś smartfon i tablet to w najlepszuym razie zaledwie dziesięciolatki. Dlatego "rozumiemy" PC (a zatem także laptopy), zaś mobilne urządzenia usiłujemy oceniać przez ich pryzmat. 

 Takie podejście 

• nastręcza nam zasadnicze problemy z obsługą urządzeń mobilnych (bo urządzenia mobilne, to zupełnie odmienne podejście do obsługi),

• prowadzi do błędnych wniosków, decyzji i efektów (bo tracimy energię na nieefektywne praktyki i nie wykorzystujemy największych zalet nowych, przyjaznych technologii),

• jest mało użyteczne dla uczniów w świetle ich przyszłości (bo "siedzące komputery" są technologią odchodzącą, zaś w dorosłym świecie naszych dzisiejszych uczniów będą co najwyżej niszą),

• prowadzi nas do błędnych decyzji dydaktycznych (urządzenia mobilne są dla naszych uczniów  łatwiejsze w obsłudze, intuicyjne, bardziej dostępne, mają większy potencjał wspomagania procesu uczenia się). 

Bo rutunowo usiłujemy do nowego, mobilnego urządzenia stosować nabyte wcześniej w kontekście innych urządzeń, mało adekwatne schematy postępowania. Postrzegamy smartfon jako "komórkę" z dodatkowymi funkcjami, zaś tablet jako "za mały komputer". Oba te schematy są błędne i przeszkadzają nam w pracy.

Jeżeli wykonywanie jakiegoś zadania z użyciem urządzenia mobilnego wydaje Ci się bardziej trudne lub uciążliwe (niż z PC), to z dużym prawdopodobieństwem usiłujesz go używać według starego, nieadekwatnego schematu. Postaraj się wtedy przyjrzeć co tak naprawdę miało być celem Twojego działania.

Przykład: przenoszenie pliku z pendrive'a na tablet jest możliwe (wymaga jednak posiadania odpowiedniej przejściówki USB oraz sporej wiedzy o strukturze systemu plików tabletu). Dlatego jest zniechęcająco trudne i niewygodne. 

• Błędny wniosek: w PC dane przenosi się łatwiej.

• Usuwamy błąd w podejściu pytając o prawdziwy cel, a nie o metodę: celem naszego działania nie jest "przenoszenie pliku", tylko uzyskanie w tablecie dostępu do konkretnych danych. Przenoszenie pliku za pomocą dysku zewnętrznego, to tylko jakaś konkretna metoda mało jednak adekwatna w kontekście mobilnych urządzeń.

• Zmieniamy podejście: przenoszenie plików, to metoda starsza niż internet oraz PC; dziś dostęp do danych w tablecie możemy uzyskać prosto i błyskawicznie na wiele innych sposobów (np. używając serwisów chmurowych zamiast aplikacji z czasów PC, np. używając dysku online zamiast przestarzałego i zawodnego pendrive'a, np. używając systemowej, genialnej funkcji SHARE).